Categoriearchief: Columns Leidsch Dagblad

Nauwelijks nog kikkers te bekennen, maar de Kwaaklaan ligt keurig op zijn plek. ‘Te koop’ staat er bij de bunker. Maar ja, wie hapt toe, de volksmond zegt dat er een atoomkop ligt opgeslagen. Gauw door, achterlangs bij Unicum, naar de Merenwijk. Via de Broekweg passeer ik twee keer de ringweg. Ooit fietste ik die in kennelijke staat zeven keer rond (maar de huizen bleven staan, dit voor de Bijbelvaste lezers onder u). Nu, gelukkig nuchter, peddel ik recht op mijn doel af, De Zijl. Aan een oud verlangen geef ik toe. De directe aanleiding vormt een artikel in Plus, waarin Rik Felderhof vanuit zijn villa in Tanzania laat weten dat je als mens los moet leren laten. Vervelend en dom. Zo simpel ligt het vooral voor lieden die eerst de buik vullen en daarna het hoofd met nieuwerwets spiritueel geneuzel. Lees verder →

Het verlangen naar stilte wordt almaar groter. Toch zocht ook ik vorige week het stadsgeruis op, gelokt door het kopje in deze krant: ‘Theo van Es zingt met K&G op Stadhuisplein’. De geluiden die de zanger van The Shoes voortbrengt associeer ik maar deels met zingen. En dat dan samen met mijn favoriete korps. Kon dat? Het deed me denken aan mijn eerste uitje als junior van Docos tafeltennis. Naar Aurora aan de Breestraat, misschien wel de eerste snackbar van de stad. Ik bestelde, je mocht alles nemen, patat met chocomel én een gevulde koek. Om die ongewone combinatie werd gelachen. Het liefst had ik ook nog Bulgaarse yoghurt genomen, maar die bleek niet voorradig. Lees verder →

Het gebouw op ijzeren poten van Achmea pal naast het station kent een entreeruimte zo kerkelijk hoog dat hij nederig stemt. Schoon, veel ruit, licht, witte wanden, minimale inrichting, spotjes. Alles ademt controle. Ik ben er om in de expositieruimte de schilderijen van Flore de Koning te ervaren. Deze krant schreef er vorige week over. Breder bezien wil ik weer eens proeven hoe het mijn kunstbarbarisme gesteld is. Nee, niet aan de zorgverzekeraar vragen hoe maatschappelijk verantwoord het is dure zorgcenten te spenderen aan een branchevreemde niche.
Ik kijk naar de schilderijen van De Koning. Vlakken, stedelijke lijnen in soms een organische omgeving. Erg mijn best doe ik om de diepere zin te doorgronden. Hoeft dat niet? Gaat het om de impressie, of die je wat doet? Tsja, het doet me weinig. Lang sta ik stil. Kijken, doorzien, wat ontgaat me? Waarom heb ik hier geen antenne voor? Flore krijgt prijzen, heet een talent, het ligt vast aan mij. Het laatste dat ik wil is haar te na komen. Laat ik snel de info lezen. Bijscholen, jongen, want wie vindt dat je de verhevenheid van kunst meestal met een kleine v dient te schrijven, is een halfwas intellectueel, jawel. Lees verder →

De dag gaat grijs gekleed en ook het park oogt niet uitbundig. Bomen, struiken, weinig bloemen, een hangplek, middenin een vijver. Maar in niets vloekt het modale groen met de omringende arbeidershuizen. Weinig doen aan dit Kooipark, zou je zeggen. Toch repte deze krant over een vereniging die er een monument van wil maken. Dudok-elementen die bewaard moeten blijven, rozenperken, een muziektent, alles in één oogopslag te zien. Vooruit maar. Lees verder →

De dag begin ik fout. Om bij te blijven, omdat het heet nieuws is, het een gewichtige zaak zou betreffen, laat ik de kijkdoos het crisisberaad in de Tweede Kamer mijn huis in slingeren. Niet te volgen, iedereen roeptoetert een eind weg. Na korte tijd al waan ik me getuige van een slechte uitvoering van een surrealistisch toneelstuk. Ionesco, maar dan verprutst. Genoeg. Laat ik mezelf dwingen naar iets vrolijks op zoek te gaan.
Beetje spitten, verdraaid, deze zaterdag van tien tot vijf draaiorgeldag in en om de Hooglandse Kerk. ‘Op die dag zullen vele Leidse draaiorgels hun geluid laten horen. Bovendien treden er diverse artiesten op en zijn er dansworkshops bij het orgel. De toegang is gratis.’ Heen! Lees verder →

Kleine bananen waren het, damesvingers, met te veronachtzamen schillen. Het was op dat moment, april 1975, in Calcutta ‘veilig’ eten, die bananen. Eén kop thee met één scheutje verse melk had voor een dagenlange diarree gezorgd. Maar daar liepen we toch weer door de achterafstraat van het ‘riool van Azië’, waar ons hotel, het Leger des Heils, zijn domicilie had. De schillen liet ik achteloos vallen, groter kon de zooi niet worden. En toen, gekrijs, vechtende paria’s, er werd om geknokt door de ‘have nots’. Chef Salvation Army, die passeerde, lachte om mijn schrik. ‘Niets loos, mister Theo, van die schillen trekken ze soep, vandaar. Een fijne dag verder.’ Dat viel niet mee, het kostte moeite om de beelden en geluiden uit te bannen. Lees verder →

Pal voor Pasen, op Goede Vrijdag, verzamelden wij ons, leerlingen van de Sint Barbaraschool aan het Levendaal, in de Heilig Hart tuin. Niet om eieren te zoeken, nee, om strak in het gelid te zingen. Het had wat. Zelfs veel als we ‘O, hoofd vol bloed en wonden’ zongen. De rillingen liepen me over het rijzige ruggetje. Komende week is mijn prilste muziekontroering weer op diverse avonden te beluisteren als ‘Leitmotiv’ van de Matthäus Passion. Wist ik veel.

Als het gebouw scheef hing waren er altijd de stutten van liefde en muziek. Over hartszaken een andere keer, vandaag verwijlen bij dat fenomeen dat als bloed door de aderen van mijn leven stroomt (toe maar). Ach, met zo velen zijn ze, die momenten van het ontstijgen van alle aards drijfzand. Lees verder →

Gaan, niet gaan? Een oud gevoel dringt zich op. Deze dinsdagavond mag niet zomaar verloren gaan. De uitagenda. Volksmuziek, Iers, Schots, live, in café De Tregter. Ik weet wat gaat komen. Muziek, drank en briljante observaties die daags erna beschonken blijken, onnavolgbaar, niet bruikbaar. Maar soms verdient de avondroes voorrang boven de katterige volgende dag. Ooit schreef ik ‘bewustzijn is een wond’. Zelfhulp aan de tap helpt niet. Toch doen. Lees verder →

Mijn moeder had het gezegd, ik zeg het, dat de wind nog dun is deze ochtend. Flauw prikt de zon door de sluierbewolking, de beheerste zee voorziend van zilveren glans. Wat is het strand toch smal. Alweer. Het schuim jaagt me bijna de duinen op. Hebben de golven definitief een stuk land ontvreemd? Nu ja, het vaartloos geploeter door het zachte wegzakzand is goed voor de benen.
Het Wantveld, mijn geliefde strandtent benoorden de afwatering in Katwijk, staat er al. Ik passeer, want heb me voorgenomen dit keer op stand te dubben, wikken en wegen. Er moet een besluit worden genomen, wat tamelijk complex is voor een verslaafde aan her- her- heroverwegen. Plussen, minnen, optellen, aftrekken, vermenigvuldigen en het dan nog niet weten. Dat ga ik doen in het mondaine strandpaviljoen van Huis ter Duin. Je bent op leeftijd, de laatste jas heeft geen zakken, dus het mag wat kosten. ‘Een groene thee graag.’ Lees verder →

Tenslotte werd Maria wel moeder, deze nacht, 2011 jaar geleden. Van God nog wel, nogal een eer. Hoe zal ze zich gevoeld hebben toen Jozef haar Jezus in de armen gaf. Onuitspreekbaar rijk. Als man kun je daar alleen maar naar kijken, je ver verwijderd wetend van het wonder dat het doorgeven van leven is. Moeder mogen zijn! Mannen schooieren daar zo’n beetje omheen. Maken praatjes, roffelen zich op de borst, lopen hun hormonen achterna. Deze week stond Leiden in het teken van hulp voor moeders in oorlogsnood. Deze column is voor mama. Lees verder →