Bij het gemaal naar rechts en dan het geelrood van het pompstation zien afsteken tegen de donkere zeehemel. Route 66 doemt op en muziek van Chris Isaak. Katwijk in stormachtige, verlaten glans. Uitwaaien ga ik.
Op de natglimmende asfaltvlakte van het parkeerterrein laat ik me tegen de storm invallen, het oog gericht op de feestverlichting van hotel Savoy. Daar neem ik het strandpad. Vlug, vlug, want op de boulevard is het niet te harden. Wie is er gebouwd op zandstralen? Onderaan geniet ik van de luwte die het duin biedt. Hier hijgt het weer uit.
De branding is buiten zinnen. Storm en zee vallen eendrachtig de kust aan. Schuimvlokken vliegen over het strand en wolken lichten wit op. Alles gejaagd door de wind. Behalve ikzelf. Het geweld zorgt juist voor kalmte. Hoofd en hart worden schoongespoeld. Daarom ben ik hier. Ik kijk achterom naar de verlichte serre van Savoy en zie mezelf straks zitten.
Het besluit de weergoden te trotseren nam ik ’s middags. Almaar meer raakte ik van slag door de diarree van goede voornemens, plannen en vooruitzichten waarvan de eerste week van elke nieuw jaar doordrenkt is. En dat terwijl de wereld zomaar doordendert en de huidige stand van zaken een toevallig product is van de sterke die de zwakke misleidt, misbruikt.
Het zal allemaal wel wilde ik denken. Maar soms tetteren dingen zo na dat je er niet omheen kunt. Er was Van ‘t Hek, leuk, al had zijn programma korter geduurd als alle godverdommes geschrapt waren. Maar dat het land met één grote klap wakker zou moeten worden, ach, Youp. Als mensen zonder geloof en doel, zoals jij ons beschreef, wakker worden, wat dan?
Maar kon je Van ’t Hek consumeren als een appelflap, de conférence van Freek de Jonge beklijfde langer. In al zijn schoonheid van vergane glorie. De man die ooit het lef had een show ‘Het verlossende Woord’ te noemen leek alleen nog een klik met zichzelf te hebben. Nu ja, wellicht lag het aan mij. Geen oren heb ik meer voor welk verlossend woord dan ook. Verlossen moet je doen.
Zo zat ik mijn erker, het hoofd vol. Want is er ook niet de kalender van de Maya’s, die aangeeft dat 2012 het einde der tijden brengt. Ik pakte de laptop: ‘Maar het kan ook dat er een poort wordt geopend naar een hoger bewustzijn.’ Gelukkig maar. Voor mij als kreeft ook? Ik buurtte even bij dorpsgenoot Jan. C. van der Heide, bij wie je terecht kunt voor hypnotherapie, coaching en andere bovennatuurlijke zaken. Mijn horoscoop voor dit jaar luidt: ‘Ze laten het er niet bij zitten de Kreeften. Sterke ruggengraad, symbolisch gezien, is een waarborg voor een goed jaar….’ Tot slot een tip: ‘Vergeet de vitamientjes niet, zeker in een periode van verliefdheid, dat kost veel kracht en energie.’ Het gaat helemaal goed komen met me.
En nu niet twijfelen aan Jan. C.! Om dan wél alle geleerden in dit of dat serieus te nemen met hun verwachtingen. Voorspelden de crises niet, maar orakelen vrolijk verder. Ik switchte naar het LD en vertilde me aan prof Heertje met zijn ‘Depressie biedt juist een kans.’ Om te humaniseren. En als de mens nu eens niet humaan is? Het roept maar wat. Zo werd het gemoed meer beroerd dan ik wilde. Uitwaaien ging ik.
‘Doet u maar een fijne, blonde Chouffe, mevrouw. U bent jong, mag ik een oude mannen tip geven? Laat alle plannen voor 2012 varen.’ Ik dankte de storm voor het schoonblazen van hoofd en hart, voelde me in mijn eentje goed in de schuddende serre en nam een teug.
Theo Bakker