Categoriearchief: Columns

Even een lusje langs de Waterlelie, de stijlvolle muziektent in De Leidse Hout. Hier raakte ik ooit in gesprek met Arend, vaste bewoner van Endegeest. Het was koud, ons beider neus liep en het was al maart. Maar Arend nam mijn twijfel over het al dan niet komen van de lente weg: “Meneer, het is nog elk jaar goed gekomen.” Zo ging het. Zo gaat het. Ook deze week waren er weer signalen dat de mens aan veel kan sleutelen, maar niet aan de seizoenen. Het wordt lente, wis en waarachtig. Lees verder →

Op naar museum Boerhaave, waar een uur radio wordt gemaakt met als titel ‘Op de snijtafel: geluk’ Radio 5, Hoe?Zo!, ‘s avonds van acht tot negen, wetenschappers aan de tand gevoeld over onderwerpen als ‘digitale liefde’, ‘liegen’, of ‘geluk’. Zeg nou zelf, vroeger was geluk heel gewoon, maar nu knutselen we ieder voor zich aan ons welbevinden. En we komen niet meer weg met ‘ik ben zo blij dat ik een stukje van de wereld ben, dat ik wijsjes van de sijsjes en de merels ken’.
Ik deel het Theatrum Anatomicum met skeletten. Een aantal hangt me boven het hoofd. De rest beweegt en spreekt nog. Vroeger werden in deze fraaie houten arena lijken ontleed, doorgaans resten van misdadigers. Professor Mirjam Sprangers van het AMC, die doorgeleerd heeft over oorzaak en gevolg van ziek zijn, prijst zich gelukkig dat er geen lijk op de snijtafel ligt. ‘Wat niet is, kan nog komen’, voeg ik haar monter toe. Maar er zal alleen met woorden gesneden worden in het begrip geluk. Lees verder →

‘Lekker eten in uw buik, een gezonde baby in de hare.’ Die spreuk op het mannentoilet van Langebrug 60 vat Happietaria kernachtig samen. Ga je eten in dit tijdelijke restaurant dan steun je de moeder- en kindzorg in Chhatisgarh (deelstaat India). Dat wil ik wel, lekker schranzen en bij elke hap proeven dat je goed doet.
Fijne ontvangst door frisse studentes. Het tafeltje is voor twee gedekt, geeft niet, midden in de schone lounge heb ik goed overzicht. Prettige pianomuziek van Wibi, gezellig geroezemoes en in de vensterbank vuur. Had de brandweer nog hiernaast gezeten, er was zeker ingegrepen. Nu passen die vlammen wonderwel bij de warme, opgewekte sfeer.
Ik zit alleen en zie mezelf terug in het kleine restaurant van Whispering Palms (‘als ik zoek ben, zit ik daar, schat’), een resort bij de Great Barrier Reef. Alleen, in kennelijke staat en na uren prutsen met woorden toe aan contact. ‘Wat bestelt u, sir?’ ‘Aanspraak. Staat er ook aanspraak op de kaart.’ Lees verder →

‘Daar waar het doodloopt, zit Papegaaisbolwerk’. De donkere man die vroeg in de ochtend bij min 8 al buiten op de grond zit, wijst me de weg naar de slaapplek voor alle mannen en vrouwen die geen eigen dak meer boven het hoofd hebben. Het woord ‘doodloopt’ zal me in de loop van de ochtend nog in het hoofd schieten.
Wie ik ben, wat ik kom doen? Nogal wiedes. Coen zal de bewoners later bestempelen als ‘een familie’. En daar breek ik met mijn schrijfblokje dan in. Hoe vaak fiets je hier als Leidenaar niet langs, geen weet hebbend van de daklozenopvang. Nu mag ik me zomaar mengen tussen de mensen wier leven vastgelopen is. Elvira komt opstandig buurten bij de beveiligers. De hele wereld heeft het gedaan. ‘Ik heb fucking geld op mijn rekening staan, maar geen fucking pasje om te pinnen.’ Lees verder →

Geen venster te ontdekken. Jammer. Dat zit zo: ik ben dagen na de heropening van de Boeddhazaal in Volkenkunde terug op de plaats des (on-)heils. Buiten staat een straffe noordooster en ik zou deze ruimte middels het tegenover elkaar openzetten van de ramen eens flink willen luchten, ja, zelfs een beeldenstorm willen ontketenen. Dat, hupsakee, die bronzen afgietsels van de diverse Boeddha’s heen zouden vliegen. Lees verder →

Altijd iets met stations gehad. De rails die horizonten openen. Rijtuigen van weemoedige allure die je verplaatsen in een nog menselijk tempo. Landschap dat je ziet veranderen, stiller, leger worden, waarna enkele eerste huizen de bewoonde wereld weer aankondigen. Treinreizen! Wat is úw mooiste stationservaring? Was die in Leiden? Lees verder →